İÇİMDE BİR YERLER KANIYOR

İki gündür geçmişe dönük yaşıyorum tüm zamanlarımı.Oysaki herkes beni kahraman bilir kahramanlarında yalnız kalmaya susmaya ve ağlamaya hakkı yokmudur ağlıyorum işte hemde susarak ağlıyorum.Susmak en nefret ettiğim eylem oysaki demekki bazen işe yarıyormuş.Geçmişe dönük yaşarken tek bir yerde durdum ilk sevdiğim insanda.Bana hayatım dediği dünyanın en mutlu insanı olduğum zamanlarım geldi aklıma birde günya cesaretli olup arkadaşlığımız bitti deyişim ve sonradan çok pişman oluşum.Bu gece kanayan yaralarımın şerifine içiyorum ve onun şerefine akıtıyorum göz yaşlarımı.

İki gece önce mail attım içimde kalmasın diye hala cevap yok.Düşünüyordumda ne yazmasını yada ne yapmasını bekliyorumki aptallık işte.Ama sevgim ve ona karşı hiç yalan söylememem aptallık değildi.Değiştim dedim affedipte bir şans daha verirse diye bile bile yalan söyledim.Değiştiğim yoktu aslında sadece arkadaşlığına ihtiyacım olduğunu anlamıştım ve ne derse yapmaya hazırdım.Hani bazen duvarları ne kadar zorlarsanız zorlayın kapılar açılmaz kırmayı denediğiniz zamanda kırılmaz ya öyle işte.Elim kolum bağlı şimdi bir yanda uçurum var öteki yanda arkadaşlarım ama beni uçurumdan kurtarıcak insanın aralarında olmayışı.Ne yapmalı içimde kanayan yaraya pansuman mı yapmalı yoksa direk anestesi yapıp ağrısız sızısız mı durdurmalı kanı.Kalp ağrırken öteye yol varmıdır acaba.Kalp ağrısı çlüm gibidir tek farkla insan bir kere ölür ama kalp ağrısı hergün öldürür.Hayatımla tüm bağım olan telefonumu kapatıp uzaklara gidesim var yapabilsem kurtulucam ama dedim ya millet beni kahraman bellemiş bensiz yapamıyorlar.

Bense sadece susuyorum çığlıklarım koca bir suskunluk oluyor.Sevdiğim insan yanımda yok umudumda yok çünkü.Oysaki insanca ihtiyacım var dedim arkadaşlığına o anlamadı.Şimdi bir yanım uçurum diğer yanımsa susuşlarım.İçimden her gün enkaz kalkıyor kanayan yerlerimin acısız cenazesini kaldırmayı öğrendim artık.Gün geçtikçe enkaza dönüyorum.Kanayan yaralarım dururmu bilinmez ama ben bir enkazdan farksızım artık...