YENİ BİR HAYATA BAŞLARKEN

Ben geldim blogcum.Uzun zamandır görüşemedik senle bir az daha kendimi tutsam bir ay olucakmış neredeyse.Bu bir ayda neler mi oldu ilk defa gerçekten sevdiğimi ve sevildiğimi hissettim herkesi karşıma alarak.Sonrası ne oldu meğer herkes haklıymış söyledikleri seviyorum herşeyimsin deyişleri hep yalanmış herşey bir haftalıkmış yani.Olsun be yaşadım gördüm diyorum artık.Günlerimse bana güvenen ve bu olaylardan dolayı güvenlerini kaybeden insanların güvenlerini geri kazanmakla geçiyor.Hissediyorum ama herşey güzel olcak.Önümüzdeki hafta bambaşka olucak zaten benim için.

Şubattan beri beklenen amelliyatım sonunda oluyor galiba.Dün doktordaydım sadece beş dakika gördüm.Adam o kadar yoğun ki bizi gördükten sonra amelliyata girip uçağına yetişicekti.Böyle bir doktorum var işte.Neyse mühim olan işimizin görülmesi Pazartesi kesin tahliller için gidiyorum Perşembe ise bi zahmet amelliyat artık.Sonrası sanırım Cuma günü hastaneden çıkış.Herşeyim hazır psikolojik durumum hariç tabi.Ne isterdim biliyormusun blogcum ilk defa bir amelliyatımda babamında yanımda olmasını istiyorum.Olur mu bilmem ama olursa güzel olur ya.Geçen hafta görüştüğümde her aşamadan haber ver diyen insana dün ulaşamadık bugün aradık Antalya'da.Pazartesi yanımda olsun isterdim ama yetişemiycek umarım amelliyat günü yanımda olucak.Bazen düşünüyorumda altı üstü bir diz amelliyatı ama psikolojisi bambaşka.Sonrası ise güzel olcak herşey söz verdim kendime artık aşk yok.Gerçi yazın tatil planları yaptığım arkadaşım söyleyip duruyor sana yaz aşkı yapıcam diye.Belkide en güzeli budur benim için kısa süreli ilişki mutlu ol ama sevme bırak seni sevsinler kural budur belkide .

Sözün özü blogcum doktor bi aksilik çıkarmazsa ufak bir diz operasyonu geçircem.Hastanede bile bir akşam yatıp çıkmam planlanıyor.Sonrası ise yeni bir yaşam var önümde sevgiden uzak sadece öss ve yaza odaklı bir yaşam.Neler olcak bilmiyorum korkuyormuyum asla ne yaşarsam yaşayım korkmamayı öğrendim ben.Tek korkum geçen hafta babamla bu kadar iyiyken insanca konuşmayı becerebiliyorken yine başladığımız yere dönmemiz ...

İÇİMDE BİR YERLER KANIYOR

İki gündür geçmişe dönük yaşıyorum tüm zamanlarımı.Oysaki herkes beni kahraman bilir kahramanlarında yalnız kalmaya susmaya ve ağlamaya hakkı yokmudur ağlıyorum işte hemde susarak ağlıyorum.Susmak en nefret ettiğim eylem oysaki demekki bazen işe yarıyormuş.Geçmişe dönük yaşarken tek bir yerde durdum ilk sevdiğim insanda.Bana hayatım dediği dünyanın en mutlu insanı olduğum zamanlarım geldi aklıma birde günya cesaretli olup arkadaşlığımız bitti deyişim ve sonradan çok pişman oluşum.Bu gece kanayan yaralarımın şerifine içiyorum ve onun şerefine akıtıyorum göz yaşlarımı.

İki gece önce mail attım içimde kalmasın diye hala cevap yok.Düşünüyordumda ne yazmasını yada ne yapmasını bekliyorumki aptallık işte.Ama sevgim ve ona karşı hiç yalan söylememem aptallık değildi.Değiştim dedim affedipte bir şans daha verirse diye bile bile yalan söyledim.Değiştiğim yoktu aslında sadece arkadaşlığına ihtiyacım olduğunu anlamıştım ve ne derse yapmaya hazırdım.Hani bazen duvarları ne kadar zorlarsanız zorlayın kapılar açılmaz kırmayı denediğiniz zamanda kırılmaz ya öyle işte.Elim kolum bağlı şimdi bir yanda uçurum var öteki yanda arkadaşlarım ama beni uçurumdan kurtarıcak insanın aralarında olmayışı.Ne yapmalı içimde kanayan yaraya pansuman mı yapmalı yoksa direk anestesi yapıp ağrısız sızısız mı durdurmalı kanı.Kalp ağrırken öteye yol varmıdır acaba.Kalp ağrısı çlüm gibidir tek farkla insan bir kere ölür ama kalp ağrısı hergün öldürür.Hayatımla tüm bağım olan telefonumu kapatıp uzaklara gidesim var yapabilsem kurtulucam ama dedim ya millet beni kahraman bellemiş bensiz yapamıyorlar.

Bense sadece susuyorum çığlıklarım koca bir suskunluk oluyor.Sevdiğim insan yanımda yok umudumda yok çünkü.Oysaki insanca ihtiyacım var dedim arkadaşlığına o anlamadı.Şimdi bir yanım uçurum diğer yanımsa susuşlarım.İçimden her gün enkaz kalkıyor kanayan yerlerimin acısız cenazesini kaldırmayı öğrendim artık.Gün geçtikçe enkaza dönüyorum.Kanayan yaralarım dururmu bilinmez ama ben bir enkazdan farksızım artık...