EN SEVDİĞİM İNSANI YOLCU EDERKEN

Herşey bir anda olsun aslında dün tam hayatımın yoluan girdiğini askerde olan arkadaşımın beni sevdiğinden hemen hmen emin olduktan sonra onu sevebilipte mutlu olma ihtimalimi düşünüyordum derken bir mesaj hakkını helal et Amerikaya gidiyorum.Gönderen benim hayatımda bir ilk yaşatan insan daha öncede sevdim evet dürüst olalım bu arkadaşımada bişeyler hissettim ve yaşandıda bişeyler şimdi ise gidiyor.Ne yapıcaksın dedim evlenicekmiş.(Of allahım erkekler niye böyle olur anlayan açıklasın bi zahmet).Tamam dedim yolun açık olsun.Kabusum böyle başladı.Kolay değil zamanında herşeyi göze aldığınız bir insanı yolcu etmek.Bütün gece konuştuk tabi bi tek şey hariç neden böyle oldu bi tek bunu konuşmadık onunda cevabını ikimizde biliyorduk zaten.

Hani sabah uyanırda oh çok şükür kabusmuş demek istersiniz ya öyle olmasını öyle çok isterdimki ama yazıkki kabus değilmiş sabaha daha doğrusu öğlene akşam üstü gidiyorum notuyla başladım.Başladığımız yere geri dönüyoruz işte.Cevabını onunda benimde çok iyi bildiğimiz soruyu soruyorum yine kendime neden böyle oldu neden hayatımda tanıdığım en iyi insan en iyi arkadaşım benim hep yapmak istediğim şeyi yapıyor.İlk başlarda dönmüycem dediğinde şaka zannetmiştim.Giderdi çünkü giderdi ve dönerdi hep ama iyi biliyorum bu sefer böyle olmuycak.Geride ise teki eski kız arkadaşı ötekisi ben olmak üzere iki enkaza bırakıyor.Artık kendi enkazımı geçtim eski kız arkadaşıyla uğraşıyorum.Toparlayamaz çünkü hala kendini suçluyor ben suçlamadım mı elbette suçladım ama gerçek değişmiyor.En sevdiğim insan çoktan kararını vermiş ve bu kabus akşam üstü bitiyor işte.Sonrası kabusun gerisinde kalan enkazı toparlamak bunu nasıl yapıcam bilmiyorum.Sahte gülücükler sahte iyiyimler birde arada sırada onun iyi olduğunu ailesinden öğrenmek.Of bu kabus bitmiycek değilmi.Sert bir kahve yaptım kendime belki kendime gelirim diye.İçim hala aynı şeyi sayıklıyor kabus bitmedi daha sen bitmesi için hiç bir şey yapmadın kal bile demedin.Dedim aslında dilimin ucuna geldi ama söylersem olucaklardan korktum.En sevdiğim ve en güvendiğim insandı ama herkese göre yanlış bir arkadaşlıktı.Hani ateşle barut yan yana durmaz derler ya bizde öyleydik işte.Yeter deyip benim yapmak isteyipte yapamadığım şeyi o yapıyor işte.Bu yüzden kal demedim tıpkı hoşcakal demiyceğim gibi.

Kabus yakında bitiyor işte bana düşense ikimizinde ilerde birbirimizi hatırlıycağımız gerçeğini bilmek ve susmak.Konuşsam çevremdekilerle tartışıcam çünkü en iyisi içmi gömmek bu kabusta bana düşen rol de bu işte susmak ve beni seven ve düşünen (yada benim öyle zannetiğim)insanların mutluluğu için çabalamak.Bir kabus biter biri başlar elbet bir gün aydınlığı görücem değilmi.Her kabusun sonu aydınlıktır çünkü böyle öğrendim ben.Artık yapıcak bişeyde yok zaten o kararını verdi bende veda cümlelerini hiç sevmem zaten...