22 Aralık 2008 Pazartesi

BUNALIMSAL SAYIKLAMALAR

İçses:Ben geldimBen:Nerdesin artık seni duyamıyorum
İçses:Hadi canım şaka yapıyorsun
Ben:Hayır gayet ciddiyim
İçses:Anlaşılan hem ciddi hem bunalım takılıyoruz
Ben:İzin verirsen evet
İ:Elbette ben bir köşede sessizce dinlerim seni

Günlerdir bu mod dayım gözüm ne kağıt görüyor nede kalem ben susuyorum ve anlam vermeye çalışıyorum olanlara içimdeki ses hepten susmuş vaziyette beni dinliyor.Bunun sonu ne olacak bilmiyorum.Peki neden böyleyim sevdiğiniz insanın sizi sevdiğini anlamanız kadar kötü bir durum var mıdır acaba.Bunu ben demedim kendisi hissettirdi sordum her seferinde yalanladı ama üç gündür ben arıyorum beyimizi aramasam halimi soracağı yok hoş aradığımda da yok ya.Ne yapmalı bu durumun geçiciliğini kabul edip savaşa devam mı etmeli yoksa hazır madem durum bundan ibaret deyip yol yakınken geri mi dönmeli.Yol yakınken geri dönmeyse seçenek bunca zamandır verdiğim sevgi mücadelesi ne olacak sevgime ne olacak.Sevgilerde ne zaman mutlu son olur acaba yada bir insan karşı tarafı kırdığı gerçeğinin ayırdın a ne zaman varabilir...

Cumartesiden beri kendime kızıyorum bırak kızım diyorum o arasın ama yok işin kötüsü işine geldiğinde öyle bir arıyor ki tek sözü yetiyor.Bunun adına sevgi diyorlar galiba ve eğer bunun adı sevgiyse benim ondan ayrı kalabilmem için gidecek çok yolum var demektir.Peki iyi mi bu yoksa kötümü yoksa hiç birimi.Tam olarak sorulması lazım gelen soru bu galiba nedir benim bu yaşadığım.Ondan önce yaşadığım şeylere bakıyorum bir bir cevabı yok bu sorunun daha önce hiç böyle olmadım sevmedim de.Meselenin özü bu galiba hem seviyorum bir o kadarda yalnızım.Yalnızlık çocukluğumun korkulu günlerinde yatağımda herkes uyuyor sansın diye kafama yorganı çekip sessizce ağladığım zamanlarımdan emanet bana.Son zamanlarda bu emaneti daha çok hissediyorum yanımda.Yalnız değilim deyişlerimin boşuna oluşunu aslında hep yalnız olduğumu anlıyorum.Anlıyorum ki fena alışmışmışım yalnızlığa o benden bir parça olmuş ve ne yapsam olmuyor çünkü her şeyi tek yapmaya alışmışım ben çok sevdiğim film seanslarında bile yalnızlığa alışmışım.Düşünüyorum da aile boyu film izlemeyeli o kadar uzun zaman oldu ki geçen hadi film izliyoruz dediler oturdum ve afakanlar bastı ben sonra izlerim siz izleyin diyerek resmen kaçtım yalnızlığın hüküm sürdüğü odama

Geçiçi bir durumdur değil mi bu kendiliğinden geçer yani.Geçmesine geçerde kimsenin anlamadığı sadece içinde yaşadığımdan dolayı benim anladığım gibi ya hiç karşı taraf olmadıysa inandığım tüm şeyler aslında bir yalandan ibaretse...

Hiç yorum yok: