14 Kasım 2007 Çarşamba

ARA

Çok kötüyüm blogcum kimseye belli etmesemde çok kötüyüm.Öyle bir haldeyimki gündüzlerim gece gecelerim gündüz oldu.Günlerdir kendime kardeşim kadar yakın bulduğum insanın hayatımdan çıkıp gidişini izliyorum geceleri zar zor uyuyarak.Önceleri kolaydı kırılan bendim ve kırgınlıklarım geçiyordu oysaki şimdi kırılan o ve anladığım kadar kırgınlıkları geçmiyor.En azından son 3 gündür ne yaptıysam geçiremedim.Neyi merak ediyordum biliyormusun bünyem bu uykusuz gecelere daha ne kadar dayanıcak ve dur bakalım deyip beni normal gündüzleri oturup geceleri uyuyan düzenime sokucak.Beklediğim sorunun cevabı geldi dün dizim sakatlandı ve ben hiç bir şey yapmadan yatmak zorundayım:((

Sorun yatmam değil tabiki.Gerekli techizatımn yok bu iş için.Bana çoğu zaman telefonum okuyucak dergim ve cd çalarım yeterdi bir hafta boyunca.Şimdi cd çalar yok varda kulaklık yok.Geçen haftayı pür heves geçirmiştim benim ufak boy kendine kulaklık alıcak sonrada benim tek kulaklığı çalışan kulaklığımı bana getiricekti.Olmadı kulaklığı aldı tabi ama benim kulaklığı Kırıkkalede bırakmış.Haliyle hazırlıksız yakalandım ama buda geçer be blogcum.Kalktığım ve yürüyebildiğim sayılı zamanlarda müzik açarım kendime olur biter.O değilde bana en çok koyan kardeşim kadar yakın bulduğum insanın hayatımdan çekip gidiyor olması ve benim bunu sadece seyrediyor olmam.Bu işte en çok koyan ne yapiyim bir türlü tepkisiz kalmayı içimden biriktiripte söylememeyi öğrenemedim.Sonuçtada kaybeden ben oluyorum işte.Bazen çok kızıyorum kendime sırf bu yüzden üzüldüğüm ve en sonunda bünyemi sınırlara getirdiğim için kızıyorum kendime ve senden adam olmaz diyorum.Dün aslında anneme telefon etmem sonucu panik olduğundan dolayı eve çağırdığı hemşire en doğru teşhisi koydu farkında bile olmadan.Malum iki senedir çıkmayan bir dizim var iki sene sonra üstelik evde günlük işleri yaparken neden çıkarki dedim.Bünyenin zayıf bir anına denk geldi demekki dedi yaramı kanatmak istercesine.İşin en ilginci ise gece uyuycam diye vede gün boyu rahat edicem diye içtiğim ağrı kesicilerin sayısını ben bile unuttum ama bu meret ağrı geçmiyor işte.

İşte böyle kısa bir ara veriyorum yazılara .Ne zaman dönerim bilmiyorum dizim kendini Pazar'a kadar toplamak zorunda tiyatroya gidicez.Ama benim kendimi toparlamamı sorarsan onu bilemiyorum işte.Ne dersin blogcum benim sakatlandığımı ve bu halde bile onu düşündüğümü bilse affedermiydi acaba.İyisimi boşver bu soruyu be blogcum.Şimdilik hoşcakal.

3 yorum:

deli mine dedi ki...

yazı bitti gözümü kaldirdim kediyi gördü.. bu kedi ilk kez böyle göründü bana..

çok geçmiş olsun duygu.. çok hareket etme ki hemen toparlansin.. her şey su koyuyor di mi :)
baş baş

asme dedi ki...

sevgi bıraktım ben...geçmiş olsun dilekleri ve...

bi de dostları kaybetmemek lazım...duygu...ne kalır ki onlar da giderse...

........ dedi ki...

Deli Mine

Geçmiş olsun dileklerin için çok teşekkür ederim hareketsizlik hiç bana göre bişey değilki doğamda hareket var.Hem ben dizim sakatken yaptıklarımı anlatmamıştım size dimi:))İyiyim şimdi sağol...

Asme:

Geçmiş olsun dileklerin için teşekkür ederim.Dostları kaybetmeme meselesine gelince o içimde kanayan bir yara şimdi.Hani bazen olurya herşeyi denersin ama bir türlü olmaz.Buda öyle her yolu denedim ama olmuyor.Sanırım yeteneksizim dostlukları devam ettirme konusunda.